Lembranzas de papel
Ao máis puro estilo do Ulises mesturado co romanticismo alemán do S.XIX. Por máis que intentaba achar algunha similitude entre o que lle acontecía con algún socorrido fragmento da literatura universal, o único que atopaba era unha simbiótica interrelación entre a incomprensión de Joyce e calquera verso dun desesperado autor centroeuropeo profundamente torturado pola indefinición en todas as esferas da vida, ao observar que aquelo que vía cunha óptica multicolor acaba por converterse nun decadente fotograma en branco e negro. Ancorado na memoria recente. Escribía compulsivamente un fragmento en busca dunha anestesia que ao fin e ao cabo só lle podían conceder as letras.
“Unha dor (...) roíalle o corazón. Silenciosamente, ela acercáraselle nun soño despois de morrer, co seu corpo consumido, ulindo a cera e pao de rosa. O seu alento, inclinado sobre el, mudo e cheo de reproche, tiña un leve olor a cinza mollada”.
Unha e outra vez, miriadamente frenético, sen cesar, rematando tintas, bolígrafos, desgastando as teclas do ordenador ate que o raciocinio dixo: basta. Non puido máis. Logo dun instante de calma tensa, asolagouno un agoniante sentimento de dor. Agarrando o peito, tatexou bágoas por uns ollos infestados de veas pola taquicárdica vixilia nocturna. Lonxe de producir esa esperada descarga para que por fin volvese unha migalla de benestar e tranquilidade ao seu cuarto, a incompresión volveu inundalo.
É un tanto complicado sintetizar sensacións e sentimentos que se apelmazan e se superpoñen nas papilas gustativas amargas da lingua. Moitos din que non é máis grande o que máis espazo ocupa, senón o que máis baleiro deixa cando marcha. E antes de borrar o disco duro dos recordos co fin de evitar recaídas futuras, escribiu esa última frase sentenciosa que veu a resumir unha hipocondría estridentemente agarimosa que sempre lle quixo adicar. Pero que polas circuntancias viuse obrigado a cambialo de presente a pasado, xa que os incidios e os feitos apuntaban a que o que ela sentía non tiña volta atrás.
E porque poñelo en presente sería autoenganarme e facerme máis dano.
“Se algunha vez vin vantaxosa a eternidade era coa única condición de tela vivido contigo.”
