Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.

4/27/2008



LEMBRANDO
Xa era hora de actualizar...

(memoria, historia e horizonte agora www.fotolog.com/estrelaesvaecida)

Traterei de compatibilizar ambas cousas.

....

Din, comentan, que o horizonte (vital, político, amoroso) é unha das cousas que nunca debemos esquecer, porque temos o risco de comezar a dar voltas no camiño e perdernos para sempre.

Tamén din que a historia é algo importante. E tamén que non existe futuro sen historia. E eu engadiría que tampouco hai historia sen memoria.

Debemos ser o suficientemente intelixentes e facer un esforzo por lembrar. E debemos facelo con perspectiva, nun auténtico Espazo Aberto e tendo o horizonte como meta.

Quizais o grande problema da humanidade e que esquecemos moi pronto. Existe unha amnesia colectiva, cunha historia difusa e un horizonte sesgado.

Coido que non é o meu caso. Ás veces quixera non ter memoria, unha historia un pouco menos triste e que o horizonte non fora unha utopía.

Mais como dixo Galeano, e esa utopía a que me fai camiñar.

......

VÍDEO. TÚNEZ, OUTUBRO 2006.

 
adopt your own virtual pet!