Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.

2/03/2008

CÍCLICO II ( e non sabes quen ves sendo)

Cada un non deixa de superpoñerse máscaras, corre o perigo de diluírse sen querelo.



Mais pasado o tempo ves que a vida é puro teatro.


E cando se peche o telón poderás por fin deixar de finxir que todo está ben.



Porque no fondo sabemos que ti e máis eu non somos máis que un sainete incompleto.

 
adopt your own virtual pet!