Agardar, desexo e frustración

Con moito probabilidade este post englobe unha reflexión esperable e tremendamente simplista. Pero vaia, como dixen unha miríada de veces, nos argumentos sinxelos ás veces atopamos unha explicación comprensible a isto que os escritores románticos chamaban "sentido da vida" e que os filósofos prosistema tratan de inxectar na poboación para manter sempre o status quo. Dende o famoso carpe diem ("veña neno, despreocúpate de todo e se conformista que é o que mola, e non te metas en política que é unha merda") ate a archicoñecida metáfora da cigarra e da formiga. Todo unha fábula para manter as estruturas reinantes.

Pero vivimos onde vivimos, é para ben ou para mal, todos acabamos sendo unha peza máis da engranaxe. E non son dos catrastrofistas ("opresón, opresón"), para nada. Pero ás veces párome en seco, e non pretendendo universalizar a conclusión, creo que vivimos frustrados. Frustación derivada dun agardar e dun desexo continuo. ¿A que agardas?¿Que desexas?A que pase o exame, a que chegue o verán, a comer, a que comece o partido, a que gañemos as eleccións...E mentres non chega, frústraste. E cando por fin se asoma pola esquina, a túa espera-e o teu desexo-xa están fixados noutra meta. E a frustración crece exponencialmente.

E ao mellor, nese momento en que cres estar "cheo" (por dicilo convencionalmente), estalo a pasar mal porque sabes que vai fuxir ese instante e diluírse de novo no desexo de que volva chegar e na posterior frustración de non telo contigo sempre.

O puto sistema é o que fai: ou te adaptas ao carpe diem sen agardar nada fora de establecido e ao status quo, ou vivirás sempre frustrado.

Que queredes que vos diga. Prefiro ser un frustrado toda a miña vida.