E non quero.

Iso. É iso. Exactamente iso.

Quero buscar fórmulas que expliquen mediante analoxía o que está a pasar. E dinme perfectamente conta que os desdobramentos da estrela están a converxer. Que xa non hai bloques antagónicos. Todo son tristes, similares e paralelas certezas.

E dame moita pena que, paseniño, todo se vaia difuminando. Sen querelo, pola miña parte. Sen querelo. A silueta case que non se distingue e todo sedimentará en lembranzas. Quizais naceu con esa premisa: na de ser unha bonita lembranza cando pares en seco no camiño e botes a vista atrás.

Iso. É iso. Exactamente iso.

E non quero.

PD:Tic-tac,tic-tac,tic-tac,tic-tac,tic-tac,tic-tac,tic-tac. Non hai novas. Nin previsión. Nin parace que interese. ¿Tan pouco durou? ¿Tan pouco? Dime algo. Agardarei a contestación. Xa sabes onde atoparme.