(Obviamente na foto falta moiiiitaaaa xente, pero é a única que teño)
A todos vós
Chega o fatídico día. O tan odiado momento no que me vou dar conta de que a vida pasa páxina. Sigo tendo medo a ese ateigado auditorio e á tendenciosidade das palabras. Éntranme calofríos tan só en pensar en que virá despois. Porque por moito que intenten convencerme sei que nada será como antes.
Lembro cando, pipioliños e asustados, chegamos a ese mesmo sitio onde nos imos despedir. Cal profecía do eterno retorno, voltamos ao útero materno para darnos as últimas apertas e crernos nenos antes de ter a certera impresión, ao pasar a man pola cara, de que xa somos adultos. Lembro. E teño medo de non lembrarme de todo. Lembro as clases de Outeiriño collendo apuntes e obras sen sentido; lembro os Power Points de Xosé López; lembro a inutilidade das clases de Celeiro; lémborme de ti; lembro os CAF, por suposto que lembro todos e cada un dos Comités nos que xogabamos a cambiar o mundo; lembro o ton de voz de Neira Cruz e lembro os traballos de Túñez e Berta; lembro os primeiros programas de Radio cos deputados tránsfugas de Madrid; lembro cando Beiras entrou pola porta e me mirou cos seus ollos azuis; lembro de tomar o sol con vós e sí por fin dicir que a vida era harmónica; lembro e teño presente a Faneca Brava; lémbrome de ti. Lémbrome dos cafés clariños eu Suso. Lémbrome de que ninguén quería xogar comigo ás cartas menos ti.
Tantas e tantas cousas: Galiza Nova, BNG, EN, listas, programas e licores café no Avante. Berros de Independencia e xustifacións do meu socialismo democrático. As aulas con Margarita Ledo (visíbel, invisíbel), os martes a primeira con Soengas, os nomes estranxeiros de Fotoxornalismo. Bonaval. ¿Lembrádesvos de Bonaval? A miña financiación cuasi que forzosa de Adiante, cal imposto revolucionario. O xulgado co compañeiro detido. Os paseos de noite. Apolo, e nunca en español. Os chupitos no Chasis. As apertas sentidas. A viaxe a Túnez. Ela, sí ela. As clases de tele con Ana Isabel. Eu facendo de Quintana, de Beiras, do Tolo da Colina, de Felipe González. A americana marrón coa estrela vermella incardinada na bandeira galega. A camisola rosa. Ti, doutra volta. A Alameda. O desacougo. Os segredos.
Xornalismo remata. Un ciclo vaise esvaecendo. Pero teño que dicir que sempre me quedará algo de vós. Funme formando coas partes que me fúchedes agasallando. Eu son así porque tiven a sorte de coñervos. Todo foi produto da casualidade…pero que non o é na vida?E así todo mesturado. Porque facer distinción sería inxusto. As lembranzas e todo o que compartín ninguén poderá roubarmas. Ficarán aí para sempre. Ante todo, grazas por aturarme durante estes catro anos, compañeir@s. Podo afirmar sen medo a errar que foron os catro mellores anos da miña vida.
Por iso, este post vai dedicado A TODOS VÓS.
Oxalá os nosos camiños volvan cruzarse.
