Negociación: Proceso mediante o cal as dúas partes ceden. Poñamos de exemplo o proceso de paz (xa roto) entre o Goberno e ETA.

Goberno: “Estamos nunha negociación. Non pagaremos prezo político. Non presos, non autodeterminación. Só Estado de Dereito.”

Alguén máis se da conta de que isto é algo tremendamente incongruente? Ademais, claro está, que o principio de proceso (non haberá negociación mentras ETA non abandone as armas) é o mesmo que o final (que ETA abandone as armas). “O que tes que facer, querido amiguiño, é rendirte, abandonar as armas, arrodillarte e poñer as mans na cabeza. Logo, claro está, negociaremos.”

Pois sí querido goberno, hai que falar de presos, hai que falar de Navarra (e xa non falo do recoñecemento xurídico da autodeterminación), hai constituír unha mesa de partidos e dende logo que non hai que encarcelar ao único interlocutor válido entre Goberno, Batasuna e ETA, que non é outro que Arnaldo Otegui.

Mentras non se dean estas condicións, a negociación non ten sentido, simplemente quedará en pura pantomima panfletaria da socialdemocracia española. As formas están ben (trámite parlamentar) pero os métodos, as tácticas e as contraprestacións non fican claras.

Repito: a negociación parte da inexcusable condición de igualdade democrática, tendo en conta as distancias e sabendo que é entre unha organización terrorista e o goberno. Pero nunca cunha pistola na cabeza do outro. Nin para uns, nin para outros.