-Bolboreta.
-Sáeme mariposa. Eche o que hai cos castelanismos.
(esvaecemento temporal sen raccord)

-¿Onde a merchaches?
(Na praza de Galiza, o xoves pola noite tremendo ambos os dous do cabo á cima. Unha rapaza medianamente etílica e descoñecida preguntouno)

- Cando damos unha aperta sempre damos unha parte de nós.
( inconexo)

- "...qsepas q ont stuvn gnial cntg...".
(nokia, merquei fai un par de meses un nokia. Recibino ás 02:35)

- Oes, se ves que molesto dimo.
(Magosto, día do roubo)

- ¿Non estará mirando para aquí?
- Que va, non ves que ten ás amigas detrás. Está mirando para as amigas.
(Congreso 15 anos. Corroboro. Si que miraba).

- Queres ir ao portal?Vivo aí.
(Facía frío).

- Queres licor café?
- Non, prefiro unha clara.
(Reixa)

- ¿Non che parace surrealista?
(moitas veces dito)

- Acompáñote
( Porque teño e quero facelo).

- ¿Porque terán iso no teito?É bonito.
(Moito)

- Hoxe tócache escoller a ti.
(Chovía moito).

- Tesme que dar o teu número. Se queres, claro.
- Si, claro.
(Magosto, CAF, roubo).

- Son independentista e merco en Inditex.
(Crechas).

-Ola, son Pablo.
(Mellor Paulo).

- Facíannos rezar.
- ¿E non denunciáchedes?¡É un colexio público!
- Tiñamos medo.
(coa boca aberta)

- Agardo que esto fora un bo agasallo de Nadal.
( No Obradoiro, despedida)

E todo así mesturado, sen querelo distinguir. Sería inxusto.

Bolboreta. Pecho os ollos e vexo a bolboreta.

E non teño ningunha intención de facer xogos metafóricos nin estrafalarias combinacións de palabras. Porque son consciente de que as veces o preciso é o precioso, de que unha mirada nanodecimal nese instante xusto onde os beizos deixan de ser unha simbiose poética é a axuda necesaria para comprender un desacougo tan electrizante e tan pracenteiro que quixera telo comigo sempre. Todo o vexo cunha claridade psicodélica.E co convecemento de que a liña de puntos de arriba hai que recortala entre dous. Porque así o mandan os cánones.


Bolboreta. Pecho os ollos e vexo a bolboreta.