Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.
posted by amarante at 6:48 da tarde
A estrela esvaecida quere estar á esquerda da constelación.Porque só dende a esquerda e o nacionalismo poderemos avanzar para construír outro Betanzos, outra Galiza e outro mundo. Os meus compañeiros seguen complementando o meu perfil: Moncho Reboiras, unha muller cunha luz tenue no seu rostro que me impide apreciala con claridade, Maurice Merleau-Ponty, seica un existencialista e o meu EU no espello (en adiante EE).
| adopt your own virtual pet! |
Oes rapaz, que cando a xente precisa dun vasiño de bebida espiritosa non quere dicir que sexan alcólicos. A ver se aprendemos a diferenciar
8:20 da tarde
jejeje, claro que si homiño, un chupiño de bebida espirotosa en cantidades moderadas sempre está ben...
9:01 da tarde
Y los que de pronto vamos a pagar y nos oímos a nosotros mismos diciéndole al camarero "cóbrame 10 cañas"?....por esta vez no te preocupes, que las bebimos entre dos (cinco cada una, cosa que no siempre es así).
11:17 da tarde