Chegaron de noite e coa cara cuberta. Premeditadamente seguíranme co coche para saber en que piso vivía. Pero non querían matarte, sabía perfectamente que esa non era a súa intención. Sen min non podían chegar a ningunha parte. Só querían silenciarme.

Foi un deles o que deu o paso. Pero non o ían facer co método tradicional. Vaia, sería un insulto para a súa intelixencia. Foron ata a esquina e prenderon o ventilador de chan coa máxima potencia. Eu estaba atado de pés e mans. Cunha pistola mandáronme sacar a lingua. E así, fóronme achegando paseniño. O sufrimento producíalles placer.

E cal imaxe dantesca, manchei o peito de sangue cun xemido dunha dor irracional. E a lingua ficou alí, nunha esquiniña. Enrugada, vermella.En dúas semanas cicatricei. Os moscardóns déronse o banquete ata deixar só migallas. E os democrátas gañaron. Pero que non teñan a conciencia tranquila: sabían que esa era a única forma de calarme: arrincándome a lingua.