Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.

7/19/2006


NA MIÑA TERRA CUMPRIRASE A VONTADE DOS MÁRTIRES

Ás veces é difícil diferenciar realidade de ficción. Cando todo parece unha construcción (a priori) do onírico, acaba converténdose en espantosa ( triste e irreductible) certeza.

E cando esbozas un sorriso (de novo a priori) material, derrítese e cae nos fíos da perversa maquinaria neuronal nocturna.

A obsesión do francés Michaud: vixilia e soño.

E vaia, fuxindo da utopía, tiven que abandonar o determinismo de Marx (que nunca o marxismo), e concebir ao socialismo como unha construcción humana consciente, nacida do convencemento da maioría de que é necesario instaurar unha forma superior de convivencia, e non fruto inevitable do desenvolvemento de forzas económicas impersoais. Somos ante todo humanos. Íntegros, e con conciencia. E non un simple número. E non vou falar hoxe do civismo... Hoxe non.

¿E todo ao fío de que? Fai 70 anos do levantamento fascista contra o goberno lexítimo republicano. Sempre está ben facer MEMORIA. E que os de sempre non comparen víctimas con verdugos. Aquí só houbo unhas víctimas: as que estiveron reprimidas polo franquismo. Queda aquí unha sentida homenaxe a todos aqueles que morreron por defender os seus ideais. Viva os mártires galegos! E viva os mártires de todo o mundo, claro está!(muletilla internacionalista).

“A miña Pátria natural é Galiza. Amo-a afervoradamente. Xamais a traizoaria, ainda que me concedesen séculos para viver. Adoro-a até máis alén da miña morte. Se entende (o tribunal) que por este amor entrañábel debe ser-me aplicada a pena de morte, recebereina como máis un sacrifício por ela. Fixen canto puden por Galiza e máis faria se pudese. Se non podo, até gostaria de morrer pola miña Pátria. Baixo a súa bandeira desexo ser enterrado, se o tribunal, en consceéncia, sulga que debo sé-lo. E este “agarimo” –permita-se-me a única palabra galega que aquí emprego no idioma que falei sempre- que lle teño á Tella sagrada en que tiven a felicidade de nascer, non me obriga a sentir sengun ódio a España, a que por direito, pertenzo. Somentes comatin os seus erros, e, ás veces, a sua crueldade política para coa miña Galiza idolatrada. Mais nada”.

(Tradución das derradeiras palabras pronunciadas por Alexander Bóvesa, en español por obriga, no xuízo en que foi condeado a morte).



PD: non sabía que existían colonias de cantantes...vaia, un produto máis do sistema,non?

7 Comments:

Anonymous Anónimo said...

ummmmmmmmm,si,otro producto mas dl sistema q tanto odias...xo la cuestion es:olia bien o no??
1bico d dspedida...

5:59 da tarde

 
Anonymous Anónimo said...

depende el cantante, no?

6:13 da tarde

 
Blogger amarante said...

a cuestión é que ulía ben...
Ou era o mar?

7:46 da tarde

 
Blogger O principiño da estrela do lado said...

Na miña estreliña non teño iso do mar... pero sempre que volto ao meu pasado procuro ir a visitalo. Ten algo para nós, a xente que creceu ao seu lado, que nos enche, que nos chama, que nos calma, que nos atrae e que nos fai necesitalo. Del vívese, nel síntese...a el voltamos... O seu son, o seu cheiro... e cando estás só nas tardes de inverno, pasear ao seu lado...
Principiño melancólico.

9:27 da manhã

 
Blogger amarante said...

é certo, existen certas cousas que evocan moitas sensacións...non me descubre nada novo...
pero grazas pola interesante reflexión

8:06 da tarde

 
Anonymous Anónimo said...

si,la cuestión es q olía bien,en conjunto:olía bien la colonia (era d britney...),el mar de A Coruña y aquellos peces q parecían a punto d saltar a tu cuello en cualqier momento(siempre t atacarían a ti 1ero!!)

9:12 da tarde

 
Blogger amarante said...

Dende logo: calquera tipo de animais se lanzarían a min primeiro, en especial a zonas próximas ao pescozo.

E como me encanta que escribas "a" "a" "a"
jajaja

7:15 da tarde

 

Enviar um comentário

<< Home

 
adopt your own virtual pet!