"Respirarei tranquilo cando vexa as cinzas no amencer. Coma sempre. É triste que ao final o único que me faga respirar tranquilo é un chisco desa normalidade de antano, mirando por aquela fiestra adolescente, escoitando aquela música dos primeiros amores e sentando nesas escaleiras da praza maior como facía con quince primaveras... En efecto precisaba dunha boa dose de pasado. Para entender o presente e afrontar o futuro. Ese tempo e esa xente que me da tranquilidade e nostalxia. E estarei polo menos un par de horiñas da noite de meigas con eles. Porque preciso esa bocanada de aire morriñento".-¿En que pensas?-dixo EE-. Mira para Moncho, seica está preparando unha churrasca para o venres.
- E baixaremos da estrela,non?
-Pois iremos.
posted by amarante at 9:31 da tarde
Ese pasado que tanto buscamos esquecer agora parece ser o remedio do futuro incerto. O sosego poñémolo nós, non nolo impoñen dende fóra (aínda que condiciona), pero como dixo unha vez alguén moi sabio: "Non deixes que as viaxes entre o pasado e o futuro estraguen o presente". Esboza un sorriso co pasado, vive o presente e anhela un futuro sen que che condicione o tempo.
¿Quen o dixo?
;)
9:38 da manhã
Woody Allen?jejejeje.
Ás veces precisas dun chisquiño dese pasado para ver que, realmente, ese pasado é pasado porque queres ti que sexa pasado.
Conclusión: Non hai pasado se non queremos.
9:28 da tarde
Non... e o pasado non se necesita, só se lembra con añoranza e alegría. Se necesitas do pasado nunca poderás desprenderte del. E o pasado é pasado porque xa pasou, non por que queiras ti ou deixes de querer... xa está... pasou e "nunca volverá..." jejeje.
Ala, se te pos a lembrar lémbrate do 26 de agosto do ano pasado, a ver con quen durmiches esa noite... ;) que seguro que lle deches unha mala noite acaparando a cama ;) e a quen querías chamar...
8:28 da manhã