Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.

6/03/2006



Fai calor. Teño o completo convencemento de que sairei airoso do meu bloqueo mental. Mentres, farei un documental da miña vida. merda! Non sei se facer un plano contrapicado. Doume de cabezazos contra a parede. E rompo, de novo, a conciencia. Sangue.

2 Comments:

Blogger Os_Alumnos said...

ajá...

1:10 da tarde

 
Anonymous Anónimo said...

Este comentário foi removido por um gestor do blogue.

8:55 da tarde

 

Enviar um comentário

<< Home

 
adopt your own virtual pet!