Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.
Estar máis de catro horas con xente milimetricamente cuadriculada quita as gañas de escribir.
Permítanme facer neste post só unha comparación: xente milimetricamente cuadricula e Ibarra. Tanto monta e monta tanto.
EE dedícalles este post.
posted by amarante at 10:35 da tarde
A estrela esvaecida quere estar á esquerda da constelación.Porque só dende a esquerda e o nacionalismo poderemos avanzar para construír outro Betanzos, outra Galiza e outro mundo. Os meus compañeiros seguen complementando o meu perfil: Moncho Reboiras, unha muller cunha luz tenue no seu rostro que me impide apreciala con claridade, Maurice Merleau-Ponty, seica un existencialista e o meu EU no espello (en adiante EE).
| adopt your own virtual pet! |
a verdade é k ibarra sae cunha cara bastante cuadriculada...
7:59 da manhã
Mire vostede que eu viaxei por moitas estreliñas, e creo que hai moita xente cuadriculada. Este principiño que lle fala, tamén lle gusta ser cuadriculado nalgúns momentos da súa vida ou do seu quefacer diario. Ter un esquema cuadriculado (que ao final tanto dá se se leva a cabo ou non, pero si telo de antemán) sempre está ben para centrarse. O problema é cando se é tan cuadriculado noutros aspectos máis importantes da vida: o pensamento, a actitude, a forma de ser... e niso non hai que ir moi lonxe... ás veces cuadriculámonos para eludir pensar noutras cousas...
Un principiño redondo.
1:01 da tarde