Sobre a democracia da información
-e por fin falou o existencialista-.

Ela estaba alí, naquel sofá-escoitando-. Moncho despotricaba porque as cadeas de televisión non aplicaban correctamente o espazo en pantalla de cada partido.
- ¡Putos xornalistas!- acertaba a dicir
-Os xornalistas non deixan de ser unha correa de transmisión máis do sistema. E aínda que fagan o esforzo por unha información plural, os valores adquiridos mediante os diferentes procesos de socialización fan que eles mesmos, nós mesmos, crendo o contrario, simplemente demos a visión “plural” determinada, a visión “plural” teledirixida e dentro dos baremos que se marcan. Non existirá a pluralidade nos medios ata que os seres humanos non sexan seres política e intelectualmente independentes, emancipados e liberados de corsés que provocan que as visións non sexan máis que superficiais e pola liña do previsible.

¿Por que non se di o que realmente sucede?¿Por que non se di que nos estamos a matar a nós mesmos?¿Por que non se di que hai fame,morte e guerras nunha cantidade tan sumamente xigante que nunca na vida poderemos chegar a concebir? Porque non interesa. Estase moi cómodo nun Estado de Benestar minimamente aceptable e contentándonos cunha información que cubra “proporcional e milimetricamente” os partidos políticos seguindo a súa representación no Parlamento. ¿Esa é a pluralidade democrática? Dende logo que non. A pluralidade só se concebirá cando teñamos plena consciencia do que sucede a nível global e poidamos xerarquizar e priorizar de forma coherente.

Mentres, os xornalistas e os medios serán, en efecto, caixas de resonancia de rexímenes autoritarios, chámese nazismo, franquismo, stalinismo/castrismo (sí, compañeiros, si, xa sabedes que penso), capitalismo salvaxe ou socialdemocracia light teledirixida, cunha responsabildiade social desnaturalizada e coxa.

A mellor forma de comezar esa loita é construíla en base ao que pode contribuír cada cultura á cultura universal e non ver un mundo contemporáneo como el aumento de los nacionalismos y de las lenguas que van unidas a ellos coma un problema . Senón coma riqueza e diversidade, deixando a un lado a parte de nós autómata e con comportamento homoxéneo.

E que moitas veces se erra en non profundizar máis aló da segunda lectura. Está ben iso de apuntar conceptos, coma o papel das ONG´s en África, perpetuando unha situación de dependencia do primeiro mundo mediante política de subvencións e esmola nada proveitoso en lugar dunha política integral de axuda en aparello productivo e de educación. Pilares fundamentais, ese aparello productivo e educación, da autoxeración e da democracia.

Pero non é so iso. Hai que construír unha democracia global solidaria e participativa (e non oligárquica e de grupos de poder) que traerá consigo unha verdadeira democracia da información. Porque é moi difícil construír unha sociedade democrática da información cando a democracia, realmente, como tal, non existe.- dixo o existencialista, que por fin falou.-

En efecto, esas mesmas palabras as escribira eu nun artigo de non fai moito tempo. Moncho quedou petrificado e avergoñado dun pensamento tan “liñal”.

Mirámonos de forma cómplice eu e mais o filósofo.

- E cando volva falar, se tal discutimos de democracia e orzamento participativo.- finiquitou o filósofo.