Atopei no caixón uns fragmentos de poemas que tiña gardados cando aínda vivía na terra.

I)
Bombeando o corazón,
con revolucións indefinidas,
sangue, zume e mel.
As mans entrelazadas.
Acariñando, os meus beizos
o teu cabelo.
Morremos naquel intre, os dous,
entre as pernas
e o cheiro
dun novo
amencer.
II)
Pero xa non lembras.
Non lembras.
Agora só observas por riba,
facendo fortes intentos,
por fusilarme,
por facerme crer,
que todo foi ilusión
dunha masa gris
con milimetría inducida
por desexos
incumplidos.
E xa non miras.
Non miras.
III)
Mais, querida amiga, por
moito que intentes asasinar
os xogos comúns,
as miradas,
ten presente que as lembranzas
que artellamos de forma
inconscientemente consciente
-dende o RAG ata o Da Vinci-
ninguén poderá
esnaquizarmas.


E que bo é apertar os dentes mentres lle vas botando sal á ferida.
E que bo é apertar os dentes mentres lle vas botando sal á ferida.
E que bó é apertar os dentes mentres lle vas botando sal á ferida.