Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.
posted by amarante at 7:04 da tarde
A estrela esvaecida quere estar á esquerda da constelación.Porque só dende a esquerda e o nacionalismo poderemos avanzar para construír outro Betanzos, outra Galiza e outro mundo. Os meus compañeiros seguen complementando o meu perfil: Moncho Reboiras, unha muller cunha luz tenue no seu rostro que me impide apreciala con claridade, Maurice Merleau-Ponty, seica un existencialista e o meu EU no espello (en adiante EE).
| adopt your own virtual pet! |
bueno, fóra dos insultos, dicir que o de "españa se rompe" é moi gracioso ao vinculalo coa rutura do mástil que serviu por pouco tempo para acougar as ansias de megalomanía do vazquismo. esta señora natureza é moi cruel (e xusticiera) cando quere...
8:20 da manhã
será o vento nacionalista?
10:24 da manhã