- Teño medo.
- ¿Medo de que?
- Medo de que entre pola porta Manuel. E nos vexa aquí espidos, na cama, coa fiestra aberta e esvarando as gotas de auga polos teus peitos. Medo de que me vexa bicando cada unha das dedas dos teus pés e medo de que eu sexa o único que che faga tremer con aturuxos sublimes. Medo Rosalía, medo de que esto que está a acontecer non sexa real, medo de espertar de forma inqueda deste soño e ficar debaixo dun teito que pingará sangue. Medo de que o lume e o ferro candente que estás sentindo tan dentro non sexa máis que un roce con sabas na vixilia vespertina. Medo de morrer agora, cando xa está tan preto o fin do poema e así acadar o cúlmen literario. Bérrame Rosalía, bérrame os teus versos coma ti só sabes facelo…

EE despertárame dun portazo. Aínda era noite. Mirei o reloxo e marcaba, que curioso, as 4.40. Na miña man apareceu unha chapa que unha boa amiga me dera o outro día na facultade. Seica tiveran un recital polas laberínticas rúas de Compostela.