Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.
posted by amarante at 7:41 da tarde
A estrela esvaecida quere estar á esquerda da constelación.Porque só dende a esquerda e o nacionalismo poderemos avanzar para construír outro Betanzos, outra Galiza e outro mundo. Os meus compañeiros seguen complementando o meu perfil: Moncho Reboiras, unha muller cunha luz tenue no seu rostro que me impide apreciala con claridade, Maurice Merleau-Ponty, seica un existencialista e o meu EU no espello (en adiante EE).
| adopt your own virtual pet! |
Eu estoume preguntando ¿de onde sacou o tempo para meter este post? ah, siii, cando deixou tirados a dous nas compras, ¿non? Esquirol, ven que corrías detrás do Xabier, e a outros nin un bikiño de despedida, ¡¡¡¡vendido!!!! Claro, tes tanto que facer... e outros nada, ¿verdade? ¡¡¡Teño que limpar os pratos que outros mancharon!!!
8:06 da tarde
este post fíxeno nun minutiño...sen acritude...
1:11 da tarde
sin acritud a esos platos, la próxima vez vamos con el Nanax...
:(
5:49 da tarde
Co nanax non, pero cun pouco de conversa pode que a acepte...
:)
9:43 da manhã