E Cris, vaia. ¿E Cris que pinta en todo isto? Realmente non se chamaba Cris, senón Alexandra Kollontai. Muller revolucionaria e bolchevique, paladín do movemento feminista. Estaba namorado. Participara nos acontecemento revolucionarios de 1905 e apoiou a Lenin na visión dos soviets como organismo para o exercicio do poder e da necesidade de superar a revolución burguesa coa revolución proletaria. E por ela, o que fose. Dábame igual deturpar e prostituír a miña ideoloxía con tal de estar ao seu lado. Se é ben fácil facerse pasar por leninista. Só tes que escoller a alguén que pense por ti e repetir panfletariamente o que diga.
O médico do Pico Sacro morrera, sen razón aparente. Quizais porque a miña metafórica loita interna sobardara a súa capacidade conceptual. El sempre estivera acostumado a non pensar e crer que todo ben dado. Que inxenuo. Agora a única solución sería aniquilar unha parte de min. Petrogrado é frío. E Alexandra morreu. Chaman ao timbre.
-¿Quen é?
- Son o pragmatismo. Douche unha educación sinxela, casa, comida e ocio.
- ¿A cambio de que?
- De nada home. Dun desenvolvemento intelectual mermado. ¿Aceptas?
- Claro, como non. A ignorancia é a felicidade, como soen dicir os conformistas.
posted by amarante at 4:13 da tarde
Siempre lo mismo
10:47 da tarde
Moitas grazas usuario anónimo!
Da gusto ver como non colles ningún tipo de trasfondo metafórico.
Sen acritude
PD: e non é sempre o mesmo, creme..
7:10 da tarde
home, alégrome de saber que os homes tamén se deixan manipular polas mulleres. dígoo por iso de que eu non teño vontade propia, e se non ando con quen andivera, deixaríame arratrar polas túas boas palabras e militaría na mellor organización do mundo. como di carmucha, eu tamén precisaba dun home que me metese en cintura -ideoloxicamente, claro.
sen acritude. xa se sabe como é a política...
7:35 da tarde
Oko, que era unha bromiña...
E non é a mellor organización do mundo, dende logo.
:)
9:55 da tarde