E dende aquel momento, ao longo de lentos, escuros, tétricos e nauseabundos anos de monotonía e fastío, o filósofo existencialista traballa, como e durme. Xa non bota en falta a maxia das lonxanas colinas, nin treme por segredos que burbullan como verdes arrecifes nun mar insondábel. Xa non lle produce tristeza a monotonía dos seus días, e os seus disciplinados e liñais pensamentos resultan suficientes para unha imaxinación escasa. Na súa mirada xa non hai un atisbo de inquietude; e se algunha vez presta atención, tratando de escoitar ao lonxe solemnes cantares ou lonxanos desexos, é só de noite, cando vagan libremente os soños antigos.

- Que estás facendo de min, que estás facendo de min- choraba o filósofo.