Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.

8/12/2006



Sobran as palabras. Por Galiza, por nós.

posted by amarante at 4:08 da tarde

3 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Me pone la del dibujo.

12:11 da tarde

 
Anonymous Anónimo said...

non sobran, só que por unha vez quedamos sen saber que dicir, a carraxe asolágame e por unha vez acepto a súa presenza

10:13 da tarde

 
Blogger Príncipe hindú said...

Por favor, los que fueron a apagar algún fuego con sus manos que levanten las manos...
Uy, que pocas ampollas tienen esas manos que agarran la pancarta de LUMES, NUNCA MÁIS. A ver si solo va a ser para la foto?

2:27 da tarde

 

Enviar um comentário

<< Home

 
adopt your own virtual pet!