Un xogo de máscaras
Ninguén, a primeira vista, pode caer mal. Neses primeiros encontros é cando máis máscaras temos enriba, coma unha intensa capa de maquillaxe que impide ver a pureza da pel. Somos cínicos. Movémonos de forma pouco natural. Finximos ser o que non somos. Posamos. Incluso poñemos a voz un chisco máis grave.
Só cando vamos quitando as múltiples máscaras de nosa perfecta, simpática, agradable e intelixente personalidade finxida coñecémo(nos-mesmos) e a quen nos rodea.
E é moi reconfortante saber que cando quedamos nós (os 2), tal e como somos, cuns olliños virxes e o noso corpo totalmente nú, a única palabra que se me ven a mente é aquela retrousa melancólica (e perdida na memoria) de antano: benestar.
E repito, é moi reconfortante coñecer as persoas tal e como son. Sen máscaras. Prodúceme unha intenta sensación de BENESTAR.
posted by amarante at 3:27 da tarde
Se ponen máscaras porque hay algo que ocultar. Primero puede empezar por ser un complejo, y luego se extiende como una mancha de aceite hasta dominar todo el carácter. Pero no es más que eso: una máscara. ASí de fácil. Sólo que nos sentimos poderosos en el orgullo, y ese juego nos dura hasta que perdemos lo que en un principio habíamos buscado. Yo me siento avergonzado por en ocasiones llegar a creer que se madura creyendo que el mundo es cruel. El mundo sólo es cruel si así lo vemos.
6:06 da tarde
Non se pode viaxar pola Galaxia pensando que o mundo é cruel... ou o contrario, unha felicidade contínua... O mundo de cada un ímolo formando nós cunhas estreliñas grandes, outras pequenas... alegres, tristeiras... pero se cada un lle imprime un carácter positivo sempre sairá gañando... e se as máscaras as mantemos moito tempo podemos chegar a crer que esa é a nosa verdadeira cara, e sería moi triste crernos a nosa propia máscara, ¿non credes?
10:38 da manhã
dende o momento en que un decide empregar unha "máscara" desas, que non é máis que un mecanismo de autodefensa sumamente recorrido polo home (e digo home coa pretensión de abarcar ambos sexos a pesar de que a preeminencia no emprego deste mecanismo tena, por suposto, aquel ao que a denominación lle é propia) é porque se atopa ante unha situación violenta. e non violenta porque haxa tortazos e demais. non. violenta porque consideramos que o noso interlocutor ten unha facilidade maior de palabra, porque ten un físico mellor có noso, incluso porque emprega unha lingua distinta á nosa. ou simplemente porque temos unha concepción propia que deixa bastante que desexar.as cousas hainas que xulgar no contexto en que nacen. non serve de nada facer abstraccións ou consideracións superficiais. hai que chegar ao meollo partindo da orixe. por outra parte esta iso de "crer que esa é a nosa verdadeira cara". é distinto. o primeiro é unha conducta que adoptamos en determinado momento con determinada xente de maneira consciente e voluntaria. o segundo é máis ben a consecuencia de non abandoar o primeiro no punto que se debe. é unha forma de ser que facemos nosa de maneira inconsciente ó longo do tempo. todo grazas á nosa capacidade de autoconvicción("é que eu son así"). podiamola empregar para cousas máis fructiferas como evitar eses problemas que xera o tan extendido prototipo feminino. "son como son, e niso ninguén me gaña"
12:46 da manhã
Las máscaras. A veces útiles, otras, simplemente fachada inservible, escondite para los cobardes. Hay que ir de frente, con todo lo que ello implica, que te partan la cara. No fisicamente, sino moralmente, que duele más. En este juego, al que llamomos vida, las máscaras, o las apariencias que adoptamos, nos sirven para trampear el juego, para burlar las reglas. Yo prefiero lo virginal, la sinceridad como bandera, la apariencia sincera, la faz descubierta. Jugar con las miradas, descubrir en un brillo el amor escondido, la espera por el primer beso. Esa espera deliciosa, en ese juego de miradas, compartiendo con la otra persona una intensa y fugaz sensación de bienestar. Hasta que los labios, como si cobrasen vida propia, deciden bailar juntos al compas de los dos corazones la tiendo al unísono. Ese es el momento mágico, sin máscaras, sin caras grises. "Ven y verás bailar mi corazón, bésame y verás brillar mi mirada, abrázame y verás reir."
5:39 da tarde