Esquizofrenia

Este é un dos típicos días, por dicilo do xeito convencionalmente aceptado e sen querer caer no absurdo e triste simplismo nominal, tontos. Día tonto no que o estómago non está na súas mellores condicións, a cabeza parece que vai entrar nunha dinámica centrifugadora auto "ex" -pansiva/plosiva e as meiniñas non acertan a espertar de todo. Os lentes cáenseme, non teño forza nos brazos e o meu humor non está precisamente nun punto medianamente aceptable para a xente que me rodea. Non teño capacidade obxectiva para realizar tarefas de máis de dous movemento coordinados. Nin tan sequera para memorizar un cativo recadriño vermello con, exactamente, 9 palabras.

¿Que facer logo? Prender o ordenador e actuar de forma mecánica. E remexer no pasado. E xusto nese pasado tortuosamente exfoliado, atopei un relatiño meu publicado en Faneca Brava que non deixar de esconder unha verdade universal: que o amor é unha esquizofrenia. Aquí está:

Pensa en min, Amor

Non é unha enfermidade a que, aos poucos, vaime consumindo por dentro. Non Amor, non o é. Algo, sen nome e sen rostro, esnaquízame co paso dos días. Penduro do seu imperativo, categórico e diario para unha mente como a miña e inexistente para o resto da humanidade. Noto a súa presenza polas noites, paseando polo meu cuarto, arredor da cama.

Ás veces fálame. Eu non lle fago caso, intento non escoitalo. Pero non me deixa Amor, non me deixa. O día seguinte da súa primeira visita deixoume un coitelo afiado ao carón da porta. Á semana un frasco de pílulas de cor moi extraña. Onte unha corda amarrada á lámpada do salón.

Nas últimas horas non me podo quitar da cabeza a súa silueta das noites moribundas. Unha dor que me roe o corazón vaise apoderando do meu corpo. Agora mesmo está en fronte miña, de costas. A fiestra está aberta e méteme presa para que marche con el. A única forma de que me deixe de amolar e facéndolle caso.

Pensa en min sempre, Amor. E lembra que fuches ti a que me animaches a mercar o piso nun oitavo andar.

Está escrito en forma de carta desesperada a aquel "ente" abstracto chamado "Amor". Nun primeira visión podémolo cinguir ao estritamente sentimental: unha persoa que tolea por amor, e, a raíz diso, cre que un "ser" estraño o visita de cando en vez e o incita ao suicidio. Tal é a súa deseperación que ao final mátase tirándose pola fiestra. Pero realmente quíxenlle dar máis contido. Pódese sustituír Amor por calquera outro concepto. E efectivamente non é unha enfermidade o que nos vai consumindo por dentro. Vainos consumindo un mundo cada vez máis tolo é, porque non dicilo, esquizofrénico. Oxalá todas as esquizofrenias foron por amor. Porque esas sí que teñen cura.