Sobre a demagoxia do nacionalismo español con pel de cordeiro, sobre as lexítimas aspiracións de independencia e sobre eses posmodernos individualistas sen patria nin bandeira

"É un vello truco do opresor aparecer vestido coas ropaxes do oprimido: o verdugo dá un chouto ao palco e finxe ser a vítima da representación. É tamén unha coñecida trapela negar as razóns da opresión: non hai nacións, non hai pobos, só hai cidadáns, só hai individuos, como nas películas de Clint Eastwood, sálvese quen poida".

Xosé Mexuto en xornal.com

"Que queredes que vos diga. Tardei en convencerme. Mais, após decenios de vida malgastos en ensaiar o raciocinio, a paciencia, o tempero, a argumentación, a persuasión e até o optimismo da vontade para contribuir dende a miña identidade nacional galega a construirmos en común un Estado español habitábel por todos, despois de todo ese esforzo durante todo ese tempo, cheguei á conclusión de que estivera a "traballar para o inglés". Nen sequer se trata dun esforzo ilusorio por realizar unha utopía. Non. Trátase dunha "impossible mission". Debín facerlle caso ao don Ramón María dos esperpentos, que hai ben tempo xa que dictaminara por boca do seu alter-ego Max Estrella que "España es un corral nublado". A caverna española obstínase en darlle toda a razón aínda hoxe. Compre renderse á evidencia: só o combate pola nosa autodeterminación como povo, orientada cara a independencia, só ese camiño poderá chegar a algures, só esa actitude suscitará respeito cara nós e os nosos dereitos cívico-políticos, poisque a caverna española só respeita a quen teme. É mágoa, mais é asi. Porque o problema non o somos nós, os galegos nacionalistas: sóno iles, os chovinistas de diversas córes e adubíos. Os atrancos non os pómos nós: poñenos iles. Nós tentamos construir para tódos: iles só se aplican a destruir o que nós dámos construído. Cómprenos elevar o ángulo de tiro na nosa pacífica e cívica proposta para chegarmos alén das suas posicións. E dende aí sempre estaremos a tempo de falar se acaso "abrenuncian" á apolexética dos dogmas para profesaren o uso da razón ilustrada –é dicir, se acaban por ingresar na cultura da modernidade propriamente dita."

Xosé Manuel Beiras, Declaración de Láncara

Ao fío da reacción da maquinaria mediática do españolismo máis feroz e intransixente, e tamén observando certos blogues amigos, véxome na obriga de facer algunhas consideracións ao respecto.

En primeiro lugar, existen varios tipos de nacionalismos, unha miríada deles, diría eu, pero, para o caso, trazaremos dúas variables: esquerda-dereita (non será explicado pola súa condición transversal); nación sen estado-nación con Estado. Polo tanto caer no argumento de que "todos os nacionalismos son iguais" é non ter visión histórica nin perspectiva política.

Hai un nacionalismo que non se pode observar claramente porque está institucionalizado, por dicilo dalgún xeito. Ver unha bandeira española nun partido de fútbol é nacionalismo. Nacionalismo de exaltación dunha nación que ten un Estado que preserva a súa identidade e que, ademais, IMPÓN ese cultura hexemonizadora e homoxeinizadora (através da Administración, dos medios de comunicación, de Decretos, de Recursos contra medidas de discriminación positiva lingüística...) sobre outras culturas que obxectivamente e a pesares do intento do españolismo para aniquilalas, dende os Reis Católicos ate Aznar, viven aínda. Este nacionalismo tamén é coñecido como nacionalismo opresor.

Hai outro nacionalismo que pretende a emancipación. Normalmente non está nas estruturas de poder e ten que valerse de partidos políticos nacidos do "poder popular" para que as súas lexítimas demandas de preservar a identidade negada saian adiante. O nacionalismo galego é un nacionalismo de liberación nacional, reacción do nacionalismo español que agora pretende porse a pel de cordeiro e escenificar unha opresión que sería á inversa. A nación galega (simbólica, cultural, racional, sociodemográfica, económica) ademais, ao non ter Estado, posee a dupla opresión: a xa citada do Estado español que impuxo e impón a súa cultura, e a do sistema neoliberal desnacionalizador por e para o mercado ("impoñamos unhas pautas de comportamente homoxéneas. Fagamos aos seres humanos autómatas. Borremos as culturas. Argumentemos que falar de nación, sexa no contexto que sexa, é estúpido. Vivamos na nación universal do consumo").

¿E todo isto a que ven? E que estou farto, realmente farto, de que algúns digan que nós, os nacionalista galegos da esquerda anti-neoliberal, queremos impoñer falar galego, queremos adoutrinar o Himno nas Galescolas, queremos anexionar municipios limítrofes ou queremos...en fin. Eu só o que quero é SER GALEGO, que o meu idioma non se deixe de falar, que a miña xente poida saber da súas raíces e da súa cultura para aportar coñecemento á humanidade. Ademais, claro, de autonomía fiscal e política. Quero existir como pobo sen impoñer nada a ninguén. E que estamos a confudir NORMALIZAR con impoñer. Porque hai que ser ESTÚPIDO, con maiúsculas, pensar que o galego e o español están ao mesmo nivel, porque é constable que o castelán ten ventaxas xurídicas.

Pois ben, a Historia Política Universal demostrounos que para que os nosos dereitos nacionais (non é baladí ser nación!!!) sexan respectados, a opción máis nidia é rachar todos e cada un dos fíos de subordinación e dependencia do Estado que sistematicamente nos nega. A solución e que os cidadáns galegos exerzamos o noso dereito a decidir libre e democraticamente a constitución dunha República galega social dentro dunha Europa dos pobos e solidaria. Unha vez constituídos en Estado propio, escolleremos como integrarnos noutras estruturas supranacionais e como colaborar para o desenvolvemento dos homes e mulleres e dos pobos do mundo. E cando viva no Estado galego, non fará falla exaltar a nación. Porque xa non teremos ese primeiro nivel de opresión.

E que non vexo outra opción. O nacionalismo español xa é chovinismo e negación de por sí. E eses que non avogan nin por patrias nin por bandeiras, normalmente teñen "embaixo de toda a súa faramalla individualista e anti-identitaria a adhesión a unha nación. A española, por suposto. Unha nación que ademais se concibe como unha entidade eterna, intemporal, como unha deidade que precede a todo e que sobrevivirá a todo. Estes individualistas adoran unha nación que só existe nas súas mentes, a mesma ensoñación mítica que cantara José Antonio Primo de Rivera no seu discurso da Comedia, a da unidade indisolúbel da Constitución española. Así son estes posmodernos: un chisco de Lerroux, un chisco de José Antonio, un chisco do embaixador do Vaticano, un editorial de Pedro Jota, o último alegato progolpista de Jiménez Losantos e a continuar coa representación mentres os verdadeiramente oprimidos continúan unha miga atordoados e algo intoxicados polo pensamento único."

E estou farto dos cipaios. E dos que se amparan na liberdade de escoller para, de forma premeditada, fusilar a Galiza e á súa cultura, que tamén é fusilarme a min. Pero non pasarán. Teña a completa certeza de que venceremos. E non pasarán.

Viva a República Galega con Xustiza Social!
Viva todos os pobos e nacións do mundo!
Viva o xénero humano!
E viva o altermundismo, por suposto!