Ao meu carón, unha mañá

Espertara. A almofada era testemuña asolagada de toda caste de líquidos cuasi-amnióticos propios dunha saída nocturna. Os beizos aínda tiñan o amargo sabor daquel licor café de 2,50 e a cabeza estaba aínda a se asentar. Ata aí todo normal. Estaba contra a parede. Os calofríos percorréronme do cabo á cima cando, nun intento de darme a volta para acomodarme á postura fetal propia das mañás logo dunha borracheira intensa, o meu cú topouse con outro cú. Palpei e, logo de varias comprobacións manuais por peitos e xenitais (efectivamente, quen estaba ao meu carón era muller) fixen o típico xogo de reconstruír fotograma a fotograma a noite anterior.

Saíra da casa contra a medianoite, logo das respectivas cervexas cos compañeiros de piso vendo o estúpido, aburrido e insulso partido de fútbol. Quedara en C. con todos os compañeiros da clase para tomarlle a segunda na R. Ata aí todo ben. Risas, xustificacións do exponencial crecemento da homosexualidade en Compostela e filosofadas arredor do desenvolvemento sostible no río Tambre. Dúas copas e as escaleiras da parte de abaixo tornáronse vertixionsas. A pesares diso, todo ben.

Eran as 2 da mañá e non había indicios de que esa noite perdera o raciocinio. Antes de ir á zona nova, era cuestión fundamental afortalar o proxecto común no A. E comezaron as lagoas e os saltos espazo-temporais. Fodido licor café. Retrousas pegadizas metamorfoseadas ao non entender nin papa do Himno da Unión Soviética e bailes ao son da converxencia europea. Aí foi cando perdín a razón. Xusto no momento en que estaba a falar cunha inglesa do Espazo europeo de Educación Superior.

Seguía nas mesmas: sen saber a razón, non quería xirarme para comprobar quen estaba ao meu carón. Afondei na pesquisa mental.

Logo estivera escoitando un bo anaco a S., ou máis ben oíndo unha serie de sons artellados sen ningún tipo de sentido, dicindo estupideces unha tras outra, mediocridades varias, obviedades, banalidades, frases baleiras de contido e reflexións que un non entende debido ao mal estado físico e mental do emisor e á mestura de indeferencia e alcol do receptor. Non creo que fora S. Nunca caería tan baixo. Nin tan sequera ten conversa para “os cinco minutos despois de”. Sendo tan filósofo-reflexivo como son, non querería escoitar babosadas propias dunha nena de papá que leva estudando 9 anos para sacar a difícil carreira de Pedagoxía. Ademais, que carallo! S. é castelán falante. Eu non me deito con castelán falantes.

Ao mellor era M. Sí. Galego sublime, constructos teóricos aceptables, frases congruentes, conversa política medio-alta, bos peitos, bos peitos, bos peitos. E o que remato de palpar son un bos peitos. Con M. estivera falando case que media hora antes de saír de casa. Parecía interesada en quedar comigo ao longo da noite para comentarme non sei que. Pero M. está con D., o cabrón do D. O incrible home matriculado dende mais de tres anos en primeiro de Económicas e que só ten cerebro para falar das buxías do seu Audi A3 e das tetas de M. Fodido cabrón. Un home con poucas luces, que obxectualiza ás mulleres e que só sabe falar de coches con esa moza tan intelixente. Obviamente M. non é quen está ao meu carón. Mais quixera.

A L., se lembro ben, vina na beirrarúa do M. antes de ir ao centro. Estaba cun rapaz alto e loiro que semellaba Erasmus cun brazos musculosos que incitaban a esnaquizar dentes de frikis informáticos. Achegóuseme un momento para falar e preguntarme se xa deixara de ser un triste e maniacodepresivo xornalista con tendencia á autoflaxelación. Contesteille que con putas non falaba. Corroboreino. O rapaz que estaba con ela era Erasmus que non entendía nada de galego, xa que se chega a entender o que acabo de chamar á súa acompañante afúndume o brazo na cara.

Con Ma. estivera case que toda a noite. Era compañeira de Faculdade, rapaza das que quedan poucas. De boas notas, guapa e compremetida. Mais con esa sorte de escudo que tece ao seu arredor para non deixar ver máis aló. Soe vestir con traxes no que as cadeiras só se insinúan. Pero con Ma. tivera aquel capítulo inacabado e xurei mil veces que non ía volver caer na humillación.

A todas elas funas deixando atrás contra as 6 da mañá, creo.

Definitavemente, non tiña idea de quen estaba ao meu carón. E unha forza sobrehumana e a certeza de que se me daba a volta íame arrepentir impídenme corroborar a miña feminina compaña. De súpeto, noto un revoloteo inquedo no colchón e noto como a figurante descoñecida se pon en pé. Vístese e, logo dun bico na miña espalda desnuda dime un sensual á vez que desconcertante “ciao”. A despedida en idioma internacional impídeme descartar a aquelas castelán falantes.

Marchou. Collín o móbil. Tiña catro chamadas perdidas a horas semellantes. Unha de M., unha de S., unha de L. e outra de Ma. O día semella tormentoso. E moito máis cando por dentro se xuntou, doutra volta, o desacougo, o rancor, a tristura e licor café.

Pero iso xa é outra historia. A cuestión primordial e deixar de lado as radiografías tendenciosas e esa intensa cor branca que por momentos parece que toma o meu corpo.