Sen querer pasar páxina

Logo de recibir a última nota, pódese dicir, sen medo a errar, que pecho un ciclo. A pesares de que o meu idilio co edificio vai continuar pola miña vontade inequivocamente investigadora, non vai ser o mesmo. Triste e fatídica frase, sentenciosa diría eu. "Non vai ser o mesmo". Non ides estar vós. Si, vós. Eses mesmos que debuxábades cafés espúreos, naipes silandeiros ou recortes provocativos en medio dunha clase do invisíbel. Os mesmos que críades que o que estabamos a vivir ía ser para sempre. E non pode ser. Porque son licenciado, xa. E o abismo abriuse de súpeto diante miña, tentando agarrar forte as lembrazas que caen como graos de area entre os famélico dedos.

A facultade seguirá tendo vida, cos revolucionarios troskistas (inzados de coraxe bolxevique descafeinada) pasando a un segundo nivel. Mais por máis que busque, en Reprografía non estará ela, nin el na cafetería. Nin eles na entrada, nin elas na porta das Aulas. Un parte de min quedará orfa, e ao mellor só terei o consolo de escoitar, na bocanoite, algunha das vosas voces saíndo da radio e diluínse na parte máis profunda do meu maxín ate conciliar o sono.

Non pretendo ser catastrofista, porque a miña vida de estudante aínda non rematou. Pero teño a sensación de que agora si que remata un ciclo. E, non quero. Teño o desacougo de pensar de que o maña o teña que vivir no onte para non esmorecer no presente. Teño a terrible certeza de que a cada paso que de, vouvos ver un pouquiño máis lonxe.

E como é lóxico, teño medo, un medo irrefrenable e fedorento, de que, sen querelo, un día esvaezades no horizonte. E cando así sexa, por máis que intente buscar no chan, non vos atoparei.

Non quero pasar páxina. Quero voltar a aquel día no auditorio ateigado. Quero voltar a ese xoves 2 de outubro de 2003. E quero volvervos coñecer.