O sol, noutro momento entrando penetrante pola fiestra, ía acomodándose para a súa morte nocturna. Antolín Faraldo, punto central do cuarto cunha xeometría mesmo sinistra, respirou profundamente. O ambiente ía despexándose e unha brisa que entraba en periodos curtos traía aire fresco á estancia. O noxento cheirume parecía esvaecido. O convidado de pedra, aínda coa cabeza matinando naquela Asamblea, parecía seguir o historia con certa distancia.

Porque non lle importaba quizais, alienado nun mundo que ás veces, e a pesar das cousas, lle resultaba aínda alleo.