Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.

4/26/2006



Estar máis de catro horas con xente milimetricamente cuadriculada quita as gañas de escribir.
Permítanme facer neste post só unha comparación: xente milimetricamente cuadricula e Ibarra. Tanto monta e monta tanto.

EE dedícalles este post.

2 Comments:

Blogger Os_Alumnos said...

a verdade é k ibarra sae cunha cara bastante cuadriculada...

7:59 da manhã

 
Blogger O principiño da estrela do lado said...

Mire vostede que eu viaxei por moitas estreliñas, e creo que hai moita xente cuadriculada. Este principiño que lle fala, tamén lle gusta ser cuadriculado nalgúns momentos da súa vida ou do seu quefacer diario. Ter un esquema cuadriculado (que ao final tanto dá se se leva a cabo ou non, pero si telo de antemán) sempre está ben para centrarse. O problema é cando se é tan cuadriculado noutros aspectos máis importantes da vida: o pensamento, a actitude, a forma de ser... e niso non hai que ir moi lonxe... ás veces cuadriculámonos para eludir pensar noutras cousas...
Un principiño redondo.

1:01 da tarde

 

Enviar um comentário

<< Home

 
adopt your own virtual pet!