Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.
Teño a impresión de que todo o que me dicías era mentira. Porque se de verdade o sentías non se pode esquecer nun mísero día. Agora entendo porque pechabas os ollos ao artellalo: non tiñas a suficiente sinceridade. A culpa é miña por crerte.
posted by amarante at 6:55 da tarde
A estrela esvaecida quere estar á esquerda da constelación.Porque só dende a esquerda e o nacionalismo poderemos avanzar para construír outro Betanzos, outra Galiza e outro mundo. Os meus compañeiros seguen complementando o meu perfil: Moncho Reboiras, unha muller cunha luz tenue no seu rostro que me impide apreciala con claridade, Maurice Merleau-Ponty, seica un existencialista e o meu EU no espello (en adiante EE).
| adopt your own virtual pet! |
Bien, pasamos al segundo nivel: de la depresión al odio hacia el otro. El siguiente paso, te lo anuncio, es la indignación, y después la indiferencia, y después... la locura.
Ánimo con tus paranoyas.
2:36 da tarde
Bien, pasamos al segundo nivel: de la depresión al odio hacia el otro. El siguiente paso, te lo anuncio, es la indignación, y después la indiferencia, y después... la locura.
Ánimo con tus paranoyas.
2:36 da tarde
Son bastante imprevisible coas etapas. Quen sabe cal será a próxima.
grazas de todos os xeitos
6:19 da tarde