Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.
Ansia. Ansiar. Ansiedade. Ansiolítico. Ansioso. Antagónico.
posted by amarante at 10:17 da tarde
A estrela esvaecida quere estar á esquerda da constelación.Porque só dende a esquerda e o nacionalismo poderemos avanzar para construír outro Betanzos, outra Galiza e outro mundo. Os meus compañeiros seguen complementando o meu perfil: Moncho Reboiras, unha muller cunha luz tenue no seu rostro que me impide apreciala con claridade, Maurice Merleau-Ponty, seica un existencialista e o meu EU no espello (en adiante EE).
| adopt your own virtual pet! |
Mira as estrelas, elas farán que te centres e saibas onde estás... Por que non me contestas? estou preocupado de verdade...
3:48 da tarde
Non te preocupes, só preciso un par de días máis de sol...
6:22 da tarde
espabila e recapacita, din que é de sabios.
10:40 da manhã
A ver, home. Q o rollo "ir-se de inteleitual profundo" pra ligar xa está moi visto... xDDD
Saude e pátria!
9:18 da manhã
Sei que chego tarde a dicirche isto, e que tamén probablemente non debería, mais...non sei, sinto que debo facelo. Polo teu xeito de escribir noto que as cousas non andan (ou polo menos non andaban) ben. Coido tamén que eses días de sol que pedías xa chegaron e agardo que te sintas mellor.
É posible que non digan moito para ti as minhas palabras pero créeme que o tempo fará que vexas as cousas dende outra perspectiva. Perdoa,ás veces a experiencia fai que solte cousas como estas. Moito ánimo e recorda que a verdadeira imaxe sempre se mostra para un!
3:18 da tarde