Pasaban os anos devagar, fuxían as ilusións e a morte romántica non chegaba, perdéndose na vista a miríada de grans do reloxo de area. Na memoria, as lembranzas difuminábanse catro décadas atrás. O seu corpo permanecía intacto, dentro dunha burbulla onde o descorrer era máis lento. A súa única solución sería marchar para unha estrela esvaecida. De cando en vez bota un ollo á terra, por iso dos indicios nocturnos (a partires das 4.40) dunha migalla de morriña inconexa.

3/29/2006

Hoxe un amigo tivo unha bofetada da vida.O máis importante é que todo quedou nun susto. Esta entrada vai adicada a el.

Aquí queda esta sentida aperta.

posted by amarante at 9:27 da tarde

4 Comments:

Blogger Os_Alumnos said...

gracias

7:51 da manhã

 
Blogger O principiño da estrela do lado said...

:) ¡¡¡que bonitos son os abrazos entre dous amigos!!! aínda que sexan polo ciberespazo

10:26 da manhã

 
Blogger amarante said...

de nada...

1:40 da tarde

 
Blogger Príncipe hindú said...

Me sumo a ese abrazo colectivo. Os recuerdo que en uno de mis post hablo de las ventajas del contacto corporal...

P. H.

1:55 da tarde

 

Enviar um comentário

<< Home

 
adopt your own virtual pet!