-Non te podes concentrar. Levantas en todo momento a cabeza dos apuntes, ¿buscando que?¿ou a quen? ¿a quen buscas? Saes da biblioteca a facer nada. Só a ver se ves a esa persoa para topala de súpeto e cruzar unha mirada case que nanométrica. ¿E á hora de comer na cafetería? Están falando contigo. ¡Failles caso! ¿Por que non lle fas caso en lugar de procurar a alguén que nin tan sequera sabes se existe?¿ E por que quedas mirando pola fiestra?¿A ver se a ves? Pero home, que vives nun oitavo andar... E cando a tes preto, ou cres tela preto, das as costas e só sacas o espelliño para que a visión directa non te cegue. Perfecto, tivéchedes aquel fugaz encontro. ¿Sabes algo máis? Pois moi ben. Douche ánimos para seguir construíndo a túa tétrico-deprimente historia. Espero que non leves un golpe. Outro máis, vaia. Agora tócache falar da autonomía fiscal. E concéntrate. Paulo! Deixa de darlle voltas, estás aquí para o que estás. Só iso.
Es un autómata e nós controlamos todo o que fas, todo o que pensas e todo o que dis. Non che queda máis saída que sorrir para a prensa. Sorrí estouche dicindo! Sorrí!
O ansiolítico non serve de nada. Agora non reflexiones, só actúa. Se o fas ben terás a túa recompensa. En caso contrario, hai un espazo para os que cren que hai outro xeito de facer as cousas.
Ti decides. Ou mellor. Nós decidimos por ti.
Que profundo, meu caro camarada socialdemócrata^^.
PD: Non o lin.
8:02 da tarde